Pazo e xardíns Quiñones de León (museo municipal) · Vigo

Descrición

O Museo Quiñones de León en Vigo representa o mellor na arte galega do século XX, un dos maxestosos edificios máis emblemáticos de Galicia, o Pazo.

Situado no abraiante Parque de Castrelos, o Museo a visita ó Pazo Quiñones de León é obrigatoria para gozar dunha tarde relaxante e interesante, tanto para ir só, con amigos ou familia con nenos. En total, hai 29 salas de exposicións permanentes. Na planta baixa hai unha impresionante colección de pinturas europeas dos séculos XVII e XVIII, incluíndo depósitos do Museo do Prado e do antigo Museo Nacional de Arte Moderna.

O Pazo tamén dedica un edificio anexo á sección de arqueolixía, onde se expoñen pezas do Paleolítico á Idade Media, todo procedente desde Vigo e a súa rexión.

Historia

Aínda que a idea dun museo para a cidade de Vigo xa apareceu en 1888 no testamento do magnate vigués, D. Policarpo Sanz é, no século seguinte, na año1909, cando a idea colle maior impulso agrazas á Asociación de Cultura Xeral de Vigo. Nesta asociación, que só permaneceu por tres anos, Avelino Rodríguez Elías e Cecilio López da Veiga propoñen iniciativas de museo, pero ningunha delas se materializou despois.

O 12 de decembro de 1924, o marqués de Alcedo doou o seu pazo de Castrelos á cidade de Vigo, para a súa transformación nun museo de arte rexional. O marqués o tiña herdado 6 anos antes do seu fillo, o morrer sen fillos en 1918 Segundo os documentos mostran, o Marqués de Alcedo usou a doazón para obter o título de Grande de España. O alcalde de Vigo entón, D. Adolfo Gregorio Espino, foi o promotor da cita. Polo tanto, o concello de Vigo é propietario do pazo desde 1924; pero non puido desfacerse inmediatamente del xa que aínda vivía a viúva do fillo do marqués de Alcedo, Doña Mariana de Branco.

En 1926 o pazo do museo aínda non estaba dispoñible. Non obstante, ese ano, Avelino Rodríguez Elías, realizou unha proposta para un museo de arte rexional e iso levou á promoción das primeiras entregas de material para o futuro museo. Estas entregas consistían basicamente en escudos de casas solariegas na cidade; algún resto da batalla de Rande; dúas pezas da fonte extinguida de Neptuno (escudo da cidade e a estatua do deus que se pode ver hoxe no xardín histórico) maquetas, medallas, etc ...

Desde 1934, ano en que é dada por usufruto pago podese finalmente ter a mansión, e en 1935, o primeiro consello do museo formado por varias persoas, incluíndo o destacado arquitecto Antonio Palacios e académicos de Belas Artes de San Fernando ou Sánchez Cantón, naquel tempo subdirector do Museo do Prado.

Grazas a Canton cédense ó museo municipal como depósito as súas primeiras obras de arte do Museo Nacional de Arte Moderna, de diferentes épocas e grande interese, dos que aínda permanecen na colección a día de hoxe. A contribución de Palacios foi decisiva na elaboración dun primeiro proxecto de Castrelos na que se planteaba que o pazo fose na planta baixa dmuseo da historia da cidade e no primeiro andar de arte.

Con colección e sede o museo aproba a súa primeira regulación - 8 de abril de 1936-; e repárase o Pazo que estaba case baleiro desde que o último residente vendeu o mobiliario impresionante que estaba na casa, realizáronse traballos de carpintería e pintura principalmente por un valor de 5.837 pesetas.

A apertura do museo está prevista para o 26 de xullo de 1936; pero, antes, a guerra civil española rompe.

Finalmente, o museo abriuse o 22 de xullo de 1937 cunha pequena colección e cos primeiros lotes de mobles e pinturas doados por D. Policarpo Sanz. Accede ós depósitos de arte galegos e realízanse as primeiras adquisicións. Todo iso reflectido no primeiro catálogo do museo de xuño de 1937.

En outubro de 1938 D. Anxo Illarri toma o cargo de administradorquen se convertiu en xefe do museo ata que se aposentou en 1979. Ilarri, que entón vivía coa súa familia no Pazo, desempeñou un papel importante na mellora nas instalacións e coleccións, destacando a arte galega, especialmente desde mediados da década de 1960, xunto co apoio do alcalde Portanet como a gran hélice de Castrelos. Neste momento inaugúrase 5 novas salas dedicadas a artistas galegos, como Colmeiro, Laxeiro e Souto. Deste último, adquírense vinte obras de diferentes épocas do artista. En 1977, chegou ao museo unha magnífica colección de obras do artista internacional de Vigo, José Frau.

A colección arqueolçogica tamén está dirixido nesta ocasión por José María Álvarez Blázquez e Pedro Díaz, membro do consello do museo eo comisario local do excavaciones.Dicho impulso reflíctese cando abriu en 1959 a sala de arqueoloxía, expoñendo rastros galaicoromanas que se atoparon na rúa Pontevedra 6 anos antes e que posteriormente converteríanse nin máis nin menos que o logotipo do museo.

O museo fai deste xeito o seu lento e ascendente camiño para converterse nun dos máis importantes de Galicia e unha referencia en España grazas á beleza e singularidade do seu excelente espazo e ao gran valor das súas coleccións.

Coa xubilación de Angel Ilarri en 1979, e a adopción de normativas en 81, comeza unha nova era para o Quiñones de León, que permanece actualmente.Por sentido pasar Bernardo Vazquez Gil, cronista oficial actual a cidade; José Francisco Armesto Faginas; José Manuel Hidalgo Cuñarro; e actualmente José Ballesta de Diego.

Grazas á tenacidade dos consellos de curadores colección de arte galega segue a aumentar e apertura a outros períodos e artistas e chega a ter unha colección tan grande que debe ser xestionada en depósitos e institucións de terceiros, como a Fundación Provigo ea Universidade de Vigo . O inicio do proxecto MARCO (Museo de Arte Contemportaneo) tamén comeza coa posibilidade dunha ampliación en Castrelos.

A especialidade dos directores que pasaron polo museo marca os principais intereses do mesmo en cada época. Así, por exemplo, Vázquez Gil, apostou polo desenvolvemento do departamento. de historia local; Hidalgo Cuñarro, enfocada durante os anos 80, cando o museo era un referente para o mundo da arqueoloxía ou, nos anos 90, en congresos, como o Nacional de Arqueoloxía de 1993; e a Internacional da Arte Rupestre Europeo en 1999. Tamén se realizan publicacións de gran importancia, entre as que destacan os catálogos da pintura ou a revista Castrelos, formada por 12 números en total.

Nesta etapa tamén se inicia a segunda importante reforma do Pazo e do museo. Esta reforma levada a cabo por Luís Felipe Comesaña significou a habilitación das torres como salas de exposicións e o uso de espazos anteriormente inútiles entre outras cousas.

A chegada do equipo actual caracterízase pola inmersión do museo nun momento de transformación. O xurdimento de novos museos da cidade, como o Etnográfico Liste, MARCO, eo Museo do Mar, implica unha redefinición do seu papel e de contido dentro da cidade de Vigo e en xeral en Galicia.

A iniciativa para incentivar visitas ó museo resalta no proxecto actual. Por primeira vez na súa historia, preséntase a visita libre e gratuíta sen unha guía durante moito tempo. Realizouse unha importante tarefa de mantemento e conservación das instalacións e ábrese a sala de exposicións temporais. Tamén propón unha innovadora exposición permanente, baseada en conceptos.

Todas estas melloras na etapa actual fan que o museo aumente o seu número de visitantes. Tamén consegue consolidarse como un referente para a comunidade no ámbito escolar e turístico, e ós poucos tamén para os cidadáns de Vigo como un lugar para gozar e aprender.

Arquitectura

O precedente arquitectónico do edificio actual é o citado na documentación como Torre de Lavandeira que probablemente se constrúa no mesmo sitio que o pazo ocupa actualmente. O seu nome como torre refírese a unha tipoloxía herdada da arquitectura militar medieval.

Como parte dos enfrontamentos na fronteira co país veciño, como resultado do proceso de independencia comezou en 1641 en Portugal, a destrución da Torre de Lavandeira, levantando o novo edificio de primoxenitura en 1670 creado por John Tavares. < / p>

Un novo edificio inspirado no recentemente construido (1633) Pazo de Santhomé, exemplo de palacete implantado no rural galego, conectando os seus propietarios á corte está construído.

Antes do ano 1680 os propietarios do pazo posuían un oratorio privado en honor á Virxe da nosa Señora da Soidade que permanecía activa nunha sala do pazo durante o s.XVIII. Non había construción específica de ermida e o lugar de adoración e enterro dos señores da mansión non era outra que a igrexa de Sta. María de Castrelos, a pouca distancia da casa.

En 1853 constrúese a ermida anexa ó edificio principal baixo a invocación da Virxe do Carmen. Permaneceu pechado e só se oficiaba nel cando os marqueses estaban no pazo.

Os xardíns

O espazo axardinado está situado nas inmediacións da casa e forma un sistema imposible de disociar. Está concibida, como no caso dos xardíns barrocos franceses, desde un eixe lonxitudinal perpendicular á fachada. Deste xeito, podemos ver todos os xardíns a primeira ollada.

Os xardíns foron feitos a finais do século XIX, en principio, é posible que a creación fora levada a cabo pola prestixiosa empresa de xardinería Portuguesa con sede en Porto Jacintho Mattos, desgraciadamente extinguida. Podemos observar 6 partes diferentes: o bosque, o sol no fondo, o xardín inglés, o xardín francés, o xardín de rosas e o xardín de acceso.

O xardín de acceso está situado diante da entrada principal. Está delimitado por un muro con creneles alaranxados á esquerda e á ala do servizo á dereita. De deseño simple, ten unha rotunda central cunha fonte que está rodeada por 2 parterres nos lados.

O xardín continúa na parte de atrás do edificio con 3 niveis descendentes. A parte superior está ocupada polo xardín de rosas. Comeza desde un mirador protexido cunha galería de madeira, que era o vello invernadoiro.

A parte central a forma o xardín francés con dúas áreas: a inmediata á fachada cun rtrazado de setos de mirta vén preto do labirinto, rodeado por unha greca perimetral e unha fonte no medio. O sector situado na parte máis afastada é máis grande e máis sinxelo, totalmente simétrico, rodeando dunha roseta central. Na sala lateral que está limitada polo xardín de rosas podemos atopar o fermoso paseo dos escudos.

A Pradera do Té máis coñecida como O Xardín Inglés debido ao costume británico que tiñan os propietarios de tomar o té neste lugar, está situada no nivel máis baixo dos xardíns. Consta dunha área de cesped en forma de rectángulo que está rodeado por 2 camiños. Na parte central hai unha lagoa para patos cunha illa central na que está representado un fermoso modelo do pazo.

O xardín ten unha gran cantidade de especies de plantas exóticas e ornamentais, algunhas das cais son centenarias grazas ó clima de Vigo. Pode observar especies como Camelio situado no xardín francés, duns 200 anos, as árbores de tulipa Virginia nativos exóticas e magnolios prados de idade entre os que é o máis grande de Galicia. Esta vexetación asombrosa está moi complementada con esculturas, unha galería de escudos e varios monumentos.

Cómo chegar

Chegar ó Pazo Quiñons de León é tan sinxelo coma chegar ó parque de Castrelos. Se tomamos como punto de referencia Plaza América, só ten que tomar a gran rotonda e saír na Avenida de Castrelos e, a continuación, entrar pola porta principal e subir polo Paseo Anxo Ilarri ata chegar ó aparcadoiro no final do paseo a man esquerda O Pazo está en fronte do aparcadoiro. Tamén se pode acceder con autobús urbano (Vitrasa) ou camiñando polo Parque de Castrelos.

Horarios e prezos

A entrada do museo é totalmente gratuíta e libre e o horario é de martes a venres 10:00-14:00, sábados 17:00-20:00 e os domingos e festivos a partir das 11:00 ata as 2:00 p.m. Os luns o museo está pechado así como os días 24, 25 e 31 de decembro e 1 e 5 de xaneiro. Ademais quedará pechado durante os días en que se determine a celebración de actos oficiais do concello. Para visitas en grupo tes que cubrir un formulario que se pode atopar na páxina web oficial do museo para poder notificar con antelación.